Οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τα πνευματικά τους καταφύγια και οι ζωές τους έγιναν λιγότερο εσωτερικές και πνευματικές, επειδή τώρα έχουν περισσότερα να κάνουν.

David Gelernter, καθηγητής πληροφορικής στο πανεπιστήμιο του Yale και επιστημονικά υπεύθυνος στη Mirror Worlds Technologies (New Haven).

Ζούμε σε μια εποχή, όπου κυριαρχούν οι γρήγοροι και έντονοι ρυθμοί ζωής, το ακατάπαυστο κυνήγι των υλικών αγαθών αλλά και οι απότομες αλλαγές. Οι παραδοσιακές αξίες, που αποτελούσαν συνεκτικό δεσμό έχουν αρχίζει να ξεθωριάζουν. Ο άνθρωπος μέσα σε αυτό το χαώδη κόσμο προσπαθεί πέρα από την εξασφάλιση των υλικών αγαθών, να διατηρήσει μια καλή σχέση όχι μόνο με τον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και με το περιβάλλον γύρω του. Εδώ χάνεται η ισορροπία και επαληθεύεται ο Galernter. Δεν υπάρχει πλέον χρόνος στο σύγχρονο άτομο για επικοινωνία με τον εαυτό, για επαφή με τις επιθυμίες και τα συναισθήματα του, είτε θετικά, είτε αρνητικά. Άραγε ο άνθρωπος που δε γνωρίζει τον εαυτό του, πώς θα μπορέσει να δημιουργήσει υγιείς και τροφοδοτικές σχέσεις με τους γύρω του; Πώς θα πάρει ικανοποίηση από την επαφή με το περιβάλλον του.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η εποχή που διανύουμε και η οικονομική κρίση επιτείνουν τα όποια συναισθήματα άγχους και ανασφάλειας και μας οδηγούν ακόμη πιο κοντά στη μελαγχολία. Η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή γίνεται τώρα πιο επιτακτική από ποτέ, όπως επίσης και η ανάγκη να αισθανθούμε ότι η ζωή μας μπαίνει σε μια τάξη και ισορροπία.

Εδώ έρχεται ο ρόλος του ψυχολόγου, ο οποίος θα αναλάβει να βγάλει τον άνθρωπο αυτό από το αδιέξοδο του, θα τον καθοδηγήσει, ώστε να δει εναλλακτικούς τρόπους σκέψης και δράσης, θα τον βοηθήσει να αποκτήσει εμπιστοσύνη και να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας, θα του μάθει δεξιότητες, αλλά και θα του προσφέρει νέους ορίζοντες. Θα ξεκινήσουν από κοινού το μακρύ ταξίδι προς την αυτογνωσία, ένα ταξίδι που όμως αξίζει τον κόπο γιατί βελτιώνει όλες τις πτυχές της ζωής. Χρειάζεται κόπο, προσπάθεια και συνεργασία των δύο πλευρών.

Να σημειωθεί ότι ο θεραπευόμενος δεν επιδέχεται κανέναν κοινωνικό στιγματισμό. Αντίθετα, αποτελεί έναν άνθρωπο με δύναμη και θάρρος, που αναγνωρίζει την αδυναμία του και είναι διατεθειμένος να την αντιμετωπίσει και να παλέψει, ώστε να οδηγηθεί σε μια νέα ευχάριστη κατάσταση πληρότητας. Και μόνο η επίσκεψη στον ψυχολόγο αποτελεί το πρώτο βήμα για μια νέα αρχή και για αλλαγή των καταστάσεων που μας βασανίζουν.

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Πώς μπορείς να βάλεις όρια σωστά στο παιδί σου;

Οι γονείς πρέπει να βάζουν στα παιδιά τους κάποια όρια για να μην είναι ανεξέλεγκτα και να παραμένουν ασφαλή. Είναι λάθος να επιβάλεις στο παιδί αυτό που θες με φωνές και υστερίες. Πως μπορείς να βάλεις στο παιδί σου όρια που να τα δεχτεί και να καταλάβει χωρίς να νιώθει ότι το τιμωρείς;
 
Η ψυχολόγος Κρίστη Μηλιόρδου σου εξηγεί...
 
Τα παιδιά γεννιούνται με μικρή δυνατότητα κατανόησης του κόσμου που βρίσκεται γύρω τους. Είναι σε θέση να γνωρίζουν πότε πεινάνε, πότε είναι κουρασμένα ή φοβισμένα, αλλά δεν έχουν τις γνώσεις και τις δεξιότητες που απαιτούνται για να κρατηθούν ασφαλή, να ζουν σύμφωνα με τους κανόνες της κοινωνίας και να αλληλεπιδρούν με τους άλλους.
Τα όρια είναι σημαντικό μέρος αυτής της μαθησιακής διαδικασίας.
 
Ο καθορισμός των ορίων παρέχει στα παιδιά :
- ασφάλεια

-κάνει τον κόσμο τους να φαίνεται πιο οργανωμένος και προβλέψιμος
 
-τους προσφέρει το αίσθημα ελέγχου
 
-την εμπιστοσύνη ότι μπορούν να διαχειριστούν κάποιες καταστάσεις
 
-τους βοηθά να ενσταλάξουν υγιεινές συνήθειες
 
-τους μαθαίνει πώς να αντιμετωπίζουν τους άλλους
 
- και τι να περιμένουν από τους άλλους
 
Οι κοινωνικές δεξιότητες που αντλούνται από τα όρια είναι πολύτιμες, τόσο στο σχολείο και τις σχέσεις με δασκάλους και συμμαθητές, όσο και στην εργασία και στο κοινωνικό περιβάλλον στην ενήλικη ζωή.
 
Όταν οι γονείς θέτουν όρια, δεν δείχνουν στα παιδιά τους τι να κάνουν και τι να πουν αλλά τα βοηθούν να αντιμετωπίσουν τις παρορμήσεις και τις αγωνίες τους. Τα όρια εσωτερικεύονται και τα κάνουν να αισθάνονται περισσότερο ασφαλή.
 
Ποιοι είναι όμως οι καλύτεροι τρόποι για να υποδείξουν οι γονείς τα όρια ώστε να γίνουν κατανοητά και να μη φανούν σαν τιμωρία ή αποδοκιμασία;
Συμβουλές...
 
-Εξηγήστε με επιχειρήματα τη σύνδεση συμπεριφοράς-συνεπειών. Κάθε πράξη ή συμπεριφορά του παιδιού έχει συνέπειες, είτε θετικές, είτε αρνητικές.

-Ο καθορισμός ορίων χρειάζεται να συνοδεύεται από συνεχή επιβεβαίωση της γονεϊκής αγάπης.

-Δείξτε σεβασμό στο παιδί και μιλήστε του με ηρεμία, όχι με φωνές και επικρίσεις.

-Γίνετε εσείς το θετικό πρότυπο και δείξτε του ότι στην καθημερινότητά σας τηρείτε τα όρια. Αυτή η σύνδεση θεωρίας – πράξεων είναι ο καλύτερος τρόπος μάθησης!

-Δώστε του εναλλακτικές. Του προσφέρετε δυο-τρεις τρόπους αντίδρασης και το παιδί επιλέγει τον πιο κατάλληλο για κείνο. Για κάθε ακατάλληλη συμπεριφορά υπάρχουν σίγουρα δυο-τρεις κατάλληλες!

-Να είστε συνεπείς στα όρια που θέτετε. Αν αλλάζετε συχνά αποφάσεις, αυτό θα μπερδέψει το παιδί.

-Οι γονείς χρειάζεται να ακολουθούν κοινή πορεία και να υποστηρίζουν τις ίδιες αντιλήψεις και τρόπους συμπεριφοράς.

-Σιγουρευτείτε, μέσα από ερωτήσεις, ότι το παιδί έχει καταλάβει αυτά που εννοείτε και δεν υπάρχει σύγχυση.

-Επιβραβεύστε το παιδί σας όταν τηρεί τα όρια που του θέτετε και σταδιακά δείξτε του περισσότερη εμπιστοσύνη.

Συνήθως, χρειάζεται κάποιο χρονικό διάστημα για να μάθουν να ελέγχουν τις παρορμήσεις τους και να ακολουθούν τους κανόνες.
Θα χρειαστεί να έχετε πάνω από όλα υπομονή ώστε να τους επαναλαμβάνετε ξανά και ξανά.
Εάν, όμως, τους ορίσετε με θετικό τρόπο, τελικά το παιδί θα τα καταφέρει και θα αντεπεξέλθει στις προσδοκίες σας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας τη γνώμη σας: